Tövbe DiyeLim Hakkında Detaylar

bizler kul olarak hatasız yada temiz degiliz illaki gunah ve kusurlarımız var ama bunun farkına varıp samimi tovbe ederek af dilemeliyiz kul haddi aştıgında hak sahibine yönelmeli tovbe etmek duası nelerdir gelin bir göz atalım hep birlikte allah bizlerin tovbelerini kabul etsin inşallah dostlar

 

 

Kul tövbe ettiğinde ALLAH onun günahlarını hafaza meleklerine unutturur aynı şekilde bütün organlarına unutturur istediği yerdeki izlerini yok eder Ta Ki. allahın huzuruna vardıgında günah işlediğine dair alehinde şahitlik edecek hiç bir şey bulunmasın ne büyüksün ya rabbii..sübhanALLAH..

Tövbe duası türkçe okunuşu: "Estağfirullah. Estağfirullah. Estağfirullahe'l-azîm el-kerîm, ellezî lâ ilâhe illâ hüve'l-hayyü'l-kayyûmü ve etûbü ileyhi, tevbete abdin zâlimin li-nefsihî, lâ yemlikü li-nefsihî mevten velâ hayâten velâ nüşûrâ.

Büyük Tövbe İstiğfar Duası Türkçesi

'Ya Rab! Bu ana gelene kadar, elimden, dilimden, gözümden, ayaklarımdan, kulaklarımdan, isteyip veya istemeyip ettiğim tüm günahlardan dolayı tövbe ettim, pişman oldum. Şirk, küfür, isyan, yanlış her ne ettiysem tümünden kalben pişmanım ya Rabbim. Bir daha yapmamaya da senin rızanda ahd ettim. Şeytana uymamı ve bir daha yaptığım bu günahları, ikrar etmeme fırsat tanıma Allah'ım.

Adem aleyhisselam ile peygamberimiz arasında ne kadar nebi varsa, hepsinin hak olduğunu tasdik ederim. Tüm peygamberlere olduğu gibi getirdikleri kitaplara iman ettim. Ya Rabbi! Sen tövbemi rızan ile kabul eyle. Sen içimi bilen ve işitensin. Amin!

tövbe duası türkçe okunuşu,anlamı,manası,tövbe nedir,nasıl tövbe etmeliyiz,dinimiz,kulun tövbesi nasıl olmalı..

Resûl-i Ekrem Efendimiz’in günah işlemekten korunduğunu, dolayısıyla onun hiçbir günahı bulunmadığını biliyoruz. Buna rağmen onun her gün birçok defa tövbe etmesinin sebebi, ümmetine tövbe ve istiğfârın önemini göstermek ve hiçbir kimsenin Allah Teâlâ’ya, O’nun lâyık olduğu şekilde ibadet edemeyeceğini belirtmektir.

Peygamberler, Cenâb-ı Hakk’ı en iyi bilen ve tanıyan kimseler oldukları için, O’na herkesten çok ibadet ederler; herkesten çok şükrederler ve O’na gerektiği şekilde ibadet edemediklerini itiraf ederler. Peygamber Efendimiz de yeme, içme, yatma, uyuma, eşleriyle beraber olma gibi mübah işlerlerle meşgul olurken veya ümmetinin çeşitli problemleriyle uğraşırken Allah Teâlâ’yı gerektiği şekilde zikredip düşünemediği için tövbe ve istiğfâr ederek O’ndan af dilemektedir. Nitekim hadisimizin bir başka rivayetinde Resûl- Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- şöyle buyurmuştur:

“Benim de kalbime gaflet çöküyor. Ben de Allah’a günde yüz defa istiğfâr ediyorum” (Müslim, Zikir 41).

Bu durum karşısında bizim şöyle düşünmemiz gerekmektedir:

Benim sevgili peygamberim, hiç günahı olmadığı halde her gün bu kadar tövbe ederse, günahlara boğulmuş olan ben binlerce defa tövbe ve istiğfâr etmeliyim. Hiç olmazsa Efendim’in bu sünnetine uyarak her gün yüz defa tövbe ve istiğfâr etmeye çalışmalıyım.

İstiğfâr, Allah Teâlâ’ya “Rabbim, beni bağışla!” diye dil ile yalvarırken, bedeni günahlardan uzak tutmaktır. Kulun yapacağı budur. Allah Teâlâ’dan umulan ise istiğfâr eden kulunu mağfiret edip bağışlaması, daha açık bir ifadeyle, onu cehennem azâbından korumasıdır.

Hz. Ali’nin dediği gibi, dünyada Allah Teâlâ’nın azâbından kurtulmanın iki yolu bulunmaktadır. Bu yollardan biri Resûlullah’ın -sallallahu aleyhi ve sellem- varlığıdır. Ne yazıkki onun vefâtıyla bu fırsat elden kaçmıştır. Geriye sıkı sıkı tutunulması gereken tek yol kalmıştır. O da istiğfârdır. Şu âyet-i kerîme bu gerçeği dile getirmektedir:

“Sen onların içlerinde bulunduğun müddetçe Allah onları azaba uğratmayacaktır. Onlar bağışlanmalarını dilerken, Allah kendilerine azab etmez” [Enfâl sûresi (8), 33].

Allah Teâlâ’nın kullarına olan merhametini bütün genişliğiyle ortaya koyan bu âyet-i kerîme ne ümid verici, değil mi?! Kullarına karşı böylesine şefkatli bir Rabbi olan insan, nasıl ümitsizliğe kapılabilir? Bu âyet-i kerîmede, Allah’dan bizi bağışlamasını dilediğimiz sürece azaba uğramayacağımız va’dedilmektedir. Elimizde böylesine sağlam bir garanti varken niçin ümitsiz olalım ve niçin istiğfâr etmeyelim?